Filmin Adı : Ölü Ozanlar Derneği
Yönetmen : Peter Weir
Tür : Dram / Psikoloji
Yapım Yılı : 1989 – Amerika
Uzun zamandır izlemek istediğim ancak bir türlü fırsatını bulamadığım Ölü Ozanlar Derneği ile kavuştuk. Son derece güzel bir film olduğunu, çok da özgün olduğunu söylemek mümkün.
Ölü Ozanlar Derneği Konusu
Film, son derece muhafazakar olan Welton Akademi isimli bir lise / üniversite hazırlık okulunda geçiyor. Okulda okuyan Neil, Charlie, Knox, Richard, Steven, Gerard ve Todd isimli öğrenciler filmin başrollerini paylaşıyor diyebilirim.Welton Akademi, yüksek bir üniversiteye yerleştirme yüzdesi ile öğrencilerini yetiştiriyor. Yetiştirme şartları ise oldukça katı kurallarla örülmüş durumda. Burada okuyan öğrenciler belli başlı kuralları kabul etmeli, ailelerine karşı da devamlı sadık olmalılar.
Şimdiye kadar böyle bir düzen giderken, birden okulu birincilikle bitirmiş ve şimdi öğretmen olarak atanan John Keating ile tanışırlar. Bu edebiyat öğretmeni öğrencilerin alıştığı metodları tamamen reddeden ve öğrencilerin içlerinde bulunan “cevheri” ortaya çıkarmayı hedefleyen bir eğitimci.
“Ormanda yol ikiye ayrıldı ve ben daha az kullanılanı seçtim. Bu seçim, hayatımdaki tüm farkı yarattı.”
Öğrencilere derste bir Carpe Diem anlatışı var ki, insanın etkilenmemesi zaten mümkün değil. Öğrenciler bu hoca ile çok yakın bağ kurmaya başlarken, okul yönetimi metodların dışına çıkan bu “aykırı” hocayı göz hapsine alır.
Öğrenciler Keating’in öğrencilik zamanında oluşturduğu Ölü Ozanlar Derneği muhabbetini çözer ve devam ettirmeye karar verir. Böylece her akşam bir mağaraya gitmeye başlarlar. Mağarada ayinimsi dinletilerle bu derneği yaşatmaya başlarlar.
Neil’ın tiyatro ilgisi nedeniyle babasının dayatmasına daha fazla dayanamayıp intihar etmesi ise derneği dağıtır. Bu esnada öğrencilerin “Captain, My Captain !” sahnesi yine aynı şekilde izlenmeye değer bir sahne.
Film Hakkında
Film “En İyi Özgün Senaryo Oscar” ı almış, harika ufuk açıcı bir eser. Kitaptan uyarlanmış olan bu filmin kitabını okumadım ancak yine de çok beğendiğimi söylemeliyim.
Filmde Cesur Yürek filmindeki gayda seslerine benzer bir müzik ile adeta öğrencilerin klasik öğretiye karşı olan mücadelesi müjdeleniyor gibi. Aynı zamanda filmdeki en genç görünen hocanın Bay Keating’in olması, diğer hocaların ise sürekli somurtan yaşlılardan olması bir “eski-yeni kuşak çatışması” nı andırıyor.
Bununla beraber filmin hiç beklemediğiniz anlarında çok şahane alıntıların olması, her bir çocuğun aslında bastırılmış yeteneklerinin bir bir ortaya çıkması da güzel.
Keating’in kendinden emin tavırlarıyla öğrencileri eğitmesi haydi buyrun diyip meydan okuması da cabası.
Şahsen ben filmi çok beğendim. Muhtemelen arada bir açıp açıp tekrar izlerim. Kişiye hayattan şükretmesi gerektiğini anımsatıyor. Sizlere de tavsiyem; yaşça büyüklere izletin. Bir şekilde anlamaları gerek artık bazı gerçekleri.
