Kitabın Adı : İnsanlığımı Yitirirken
Yazar : Osamu DAZAİ
Çevirmen : Peren ERCAN ( Japoncadan çeviri )
Yayınevi : İthaki Yayınları
Basım yılı : 15. Baskı Ekim – 2023
Sayfa sayısı : 128
“… Ben hâlâ, ölmeyi bile becerememiş utanmaz, aptal bir hayaletten, ‘yaşayan bir cesetten’ başka bir şey deildim.”
Özellikle Kasım ayındaki muhteşem indirimler esnasında gördüğüm, çokça önerilen bir kitabı bu yazımda sizlere aktarmaya çalışacağım.
Sanıyorum uzunca bir zaman geçmişe gidip tarattığımda da bu okuduğum ilk Japon edebiyatı kitabı diyebilirim. Yazarın en çok tutan romanı olarak bahsediliyor. Bundan evvelinde de yazıları var ancak hepsi birbirinin devamı gibi olmuş.
Osamu Dazai ile İnsanlığımı Yitirirken
Aslında kitabı anlatmadan önce biraz yazardan bahsetmek gerektiğini düşünüyorum. Böylece eseri de rahat şekilde yorumlayabiliriz. Osamu Dazai, gerçek adıyla Şuci Tsuşima yazdığı pek çok eseriyle Japon edebiyatında kabul gören önemli bir yazar. Ancak kendisi çocukluktan başlayıp orta yaşlarına kadar çok içine kapanık bir karakter.
Kendisini genç yaşta alkole veriyor ve ciddi bir bağımlı haline geliyor. Sonrasında başarısız bir intihar girişimi gerçekleştiriyor. Bu deneme başarısız olunca, bir geyşayla beraber kaçıyor. Bunu duyan ailesi de kendisini evlatlıktan reddediyor. Aynı zamanda okuldan da atılıyor. Okuldan atıldıktan sonra 2. kez intihara kalkışıyor, bu sefer yanında bir kadınla beraber.
Kadın oracıkta ölürken, Dazai kurtuluyor. Ardından 1933 ‘ te ilk öyküsünü yazıyor. 1935’te veda niyetli olarak Son Yıllar isimli kitabını yayınlayıp tekrar kendini asmak istese de yine başaramıyor. Bunu devam günlerde morfin bağımlısı oluyor ve bununla mücadele için akıl hastanesine yatırılıyor.
Hastaneden çıktıktan sonra öncesine göre daha sakin biri oluyor. 1947’de Batan Güneş ve ardından da 1948 yılında İnsanlığımı Yitirirken isimli kitabı yazıyor ve aynı yıl metresiyle beraber intihar ediyor.
İnsanlığımı Yitirirken Kitabı ve Japon Edebiyatı
Kitapta Oba Yozo isimli baş kahramanımız olarak karşımıza çıkıyor yazar. Bu isimle de kendi yaşadıklarını başından geçenleri bir günlükten aktarıyorlar. Kitapta “soytarım” diyerek, yazar kendisinin bir diğer yüzünden bahsediyor.
Kitap özellikle Japon edebiyatında çokça kullanılan “ben roman” türünün en bariz örneklerinden biri. Kitapta kurgudan ziyade, saf gerçek hayat var.
Biri beni eleştirirse, ilk düşüncem karşımdakinin tamamen ve bütünüyle haklı olması gerektiğiydi, çok büyük bir hata yapmış olmalıydım, her şey bu kadar basitti işte.
Japon eserlerin okunması ve değerlendirilmesi esnasında kültür ve fonetik olarak bizden çok farklı bir ülke olduğunu kabul etmek gerekiyor. Savaş sonrasındaki psikoloji ile insanlar bu tarz karamsar eserler ortaya çıkarmışlar. Ben okurken ciddi ciddi karamsarlaştım. Ancak şu anda özeti çıkarırken, aslında o insanın ne kadar zor bir hayatının olduğunu da görmüş olduğumu anlıyorum.
Kasvetli bir havada okunmasını önermiyorum. Eğer birincil ağızdan anlatımı beğeniyorsanız, sizi kendisine çekebilir. Biraz da çevirinin verdiği bir problem olsa gerek olaylar çok kopuk geldi bir türlü bazı şeyleri oturtamadım. Okunması kolay ancak anlaması bir tık zor/ağır bir eser. Merak edenlerin boş vaktinde, keyifli bir zamanında okumasını önerebilirim 🙂
